Natuurlijk willen we geen technologie die totalitair wordt ingezet [1], maar goed beschouwd, is dat dus wel ‘Continuous Auditing’ [2]. En een Continuous Auditing-systeem waarvan we in de financiële wereld met betrekking tot onder andere fraudebestrijding en continuïteitsbeoordeling alleen nog maar kunnen dromen.

Om het ‘sociaalkredietsysteem’ in China te implementeren, hoeft er slechts met één partij ‘overlegd’ te worden. In de financiële wereld heeft niet één partij, en al zeker niet de accountant, de ‘power’ om dit af te dwingen. Het enige pressiemiddel van bijvoorbeeld de accountant is het niet-aftekenen van de jaarrekening. Om in onze financiële wereld te komen tot ‘Continuous Auditing’ zal elke organisatie zelf een ‘China town’ moeten optuigen, waarbij - gebruikmakend van bijvoorbeeld process mining [4] en decision mining [5] – de basis wordt gelegd voor ‘Continuous Monitoring’ en daarmee voor ‘Continuous Auditing’. Dit fundament vormt de noodzakelijke voorwaarde om te komen tot ‘Continuous Assurance’ door een externe accountant. Idealiter zullen organisaties ‘Continuous’ rapporteren en zullen externe accountants hier ‘continuous’ assurance bij afgeven. Blijven we dit dan een betrouwbaarheid van 95% noemen, of gaan we – gebruikmakend van het ‘Continuum Paradigm’ deze mythe ontkrachten?

Geven we externe accountants (en eventueel anderen) de mogelijkheid om hun cliënten continu te controleren, à la ‘Financial Big brother is watching you’? Starten we zo ons eigen ‘financieel kredietsysteem’, of is dat een vorm van transparantie [3] die ons (nog) niet past? Hoeveel gevalletjes Steinhoff, Wirecard, Pels Rijcken, of NMC Health hebben we nog nodig om deze transparantie-paradox echt bespreekbaar te maken?